RunningRonald.nl

Ondanks dat ik dit jaar niet echt bezig ben met snelle tijden op de marathon zat ik in het voorjaar toch weer te kijken naar een mooie najaarsmarathon, bijvoorkeur eentje die ik nog niet gelopen had. Niet makkelijk want in het rijtje Zwolle, Eindhoven, Terschelling, Zeeland, Amsterdam, Hoofddorp of Geldrop was er niet zo veel meer te kiezen voor de periode september – november. Alle genoemde marathons heb ik al gelopen (Zwolle en Hoofddorp zijn er zelfs al niet meer) dus zat ik al te kijken naar een buitenlandse marathon. Tijdens mijn zoektocht kreeg in een tweet van de organisatie van de Marathon van Winterswijk, of zoals hij volledig heet: De ABN AMRO Marathon Nationaal Landschap. Of ik het leuk zo vinden om Winterswijk te lopen, dit jaar voor de 3e keer. Ik kende deze marathon nog niet maar was gelijk enthousiast! Ja, doen en niet veel later stond mijn naam op de deelnemerslijst.

Een weekje voor de start zag ik op de deelnemerslijst dat 17 lopers zich hadden aangemeld voor de solo-marathon. De meeste lopers zouden de duo marathon lopen waarbij de één fietst en de andere loopt. Onderweg wisselen de twee lopers om zo samen de 42,195KM vol te maken. Het was dus snel duidelijk dat een top 20 eindklassering op de marathon er in zou moeten zitten voor mij 🙂 Uitgangspunt voor de marathondag zou dan ook uitlopen worden met een tijd ergens tussen de 3:30 en 4:00 uur.

Zaterdag afgereisd naar Arnhem om daar te slapen en zondagochtend zaten Merit en ik om 08:00 uur in de auto richting Winterswijk. Een stuk van Nederland waar ik niet zo veel kom dus des te leuker om daar lekker hard te lopen. De auto neergezet bij de sporthal en startnummer 11, of zoals mijn lief zei “double one”, opgespeld. Even was er wat onduidelijkheid bij mij over de startplek, overal zagen we gele borden met zwarte pijlen maar dat was de richtingaanduiding van het parcours. De start was in een fietstunnel onder de sporthal, lekker dichtbij! Wachtend bij de start kwam Maarten op ons afgelopen. Deze aardige hardloper/brandweerman uit Winterswijk was vandaag in functie. Niet als hardloper maar als brandweerman. Niet op de de brandende sloffen van de hardlopers te blussen maar om de hottubs bij de finish te vullen 🙂

Even voor 10 uur stonden alle lopers gereed in de fietstunnel onder het spoor en kort daarna klonk het startschot. Onderweg voor mijn 34e marathon! De tunnel uit en Winterswijk in. Aangemoedigd door Maarten en een stukje verderop door Merit volgde ik de gele borden met zwarte pijlen die de route aangaven. Ik hield een tempo van 5:00min/km aan, hetzelfde tempo als met de marathon in Sneek. Geen idee of ik dit tot het einde kon volhouden maar he, 3:30 is wel een mooi streven. Lekker doorlopen met veel duolopers om mij heen. Vanaf 4KM zou het wat drukker worden want daar stonden de fietser klaar. De duolopers pakken vanaf dat stuk de rest van de marathon samen. Op sommige plekken kunnen de fietser niet mee met de lopers en worden via via borden omgeleid naar het volgende ‘pickup point’. Ik sprak een duo aan en vroeg hen of er vaste wisselplekken waren. De fietser antwoordde dat ze zelf mochten bepalen wanneer de andere loper het zou overnemen. Op 6KM kwam de eerste leuke afwisseling. Hier liepen we dwars door de stallen van Liesbeth te Peele, echt grappig! Mijn 20 van Alphen petje had ik niet meer nodig (geen regen meer) en gooide ik naar een Winterswijkse jongen en zo liep ik verder richting Miste over mooie fiets- en bospaden.

Op 14KM, bij één van de spoorwegovergangen (ik was gelukkig eerder dan de trein) dirigeerden vrijwilligers mijn richting Steakhouse Vivaldi. Huh? moet ik nu echt het restaurant in? Ja, de marathon ging dwars door het restaurant heen waar ook allerlei lekkere dingen werden bereid. In de buitentuinen stonden de BBQ’s al aan maar ik koos ervoor toch maar door te lopen 🙂 Op 18KM, bij de volgende spoorwegovergang kreeg een snelle dame in het oog, in het blauw met nr. 1253. Ze had er een lekker tempo in en nadat ze gewisseld had met haar looppartner vroeg ik aan hen of ze toevallig het snelste gemengde duo waren. Dat wisten ze niet en eigenlijk weet ik het nog steeds niet. De enige manier om daar achter te komen is door alle finishfoto’s te bekijken. Ik liep bij hen weg op weg naar het halve marathonpunt in het bos van Bekendelle. Vanaf hier was het spoorzoeken!

Ik had geen lopers meer voor mij en ik moest mij nu echt focussen op de gele bordjes. Elke keer als een bord zag keek ik al gelijk verder of ik de volgende zag, bang dat ik verkeerd zou lopen, zeker in de bossen. Het was wel iets spannends aan deze marathon maar toch was ik weer blij toen ik het bos uitkwam en weer lopers voor mij zag. Op naar de volgende bijzonderheid: op 25KM naar de badweg en daar het openlucht zwembad in. Ik had wel het idee dat er zoiets aankwam maar ik riep voor de zekerheid toch maar even of ik inderdaad het zwembad in moest. Hier liepen we over de betonnen randen maar ik was zo gewend aan gele bordjes dat, toen ik werd tegenhouden door verkeerspionnen, ik niet meer wist waar ik heen moest. Gelukkig gaf de fotograaf in het badmeestershuisje de richting aan. In het zwembad zag ik Maarten weer die iedereen enthousiast aanmoedigde!

Het zwembad uit en weer verder. Tot 27KM lag ik nog op schema maar nu werd het was lastiger om het tempo vol te houden en ik ging wat rustiger lopen. Weer wat stukken door het bos heen richting de steengroeve. Schitterend hier en ik vond het ook gelijk een mooie omgeving om even te gaan wandelen. Banaan eten, beetje drinken, praatje maken, een foto maken van de omgeving en ondertussen werd er een foto van mij gemaakt. Hardlopend langs de steengroeve belde ik met mijn lief om door te geven dan een eindtijd van 3:30 er niet meer in ging zitten en dat ik lekker van de omgeving ging genieten. Rustig aan doorhobbelen richting de 35KM. Hier voelde ik langzaam de energie uit mij wegtrekken. De koek was duidelijk op.

Ik besloot een stuk van zo’n 500 meter te gaan wandelen, Merit te bellen dat ik rond een eindtijd van 4 uur binnen zou komen en daarna lopen en wandelen een beetje af te wisselen. Na elke kilometer vond ik wel dat ik 200 meter mocht wandelen. Bij de sportvelden op 35KM weer een drankpost. Even stoppen en, hee, daar is hij weer, een praatje met Maarten gemaakt. Tempo zat er echt niet meer in maar ach, de finish ga ik wel halen. Ik zag op 37KM lopers mij tegemoet komen wat inhield dat er hier een lus in het parcours zat. Dat klopte, we liepen over camping ‘t Wieskamp terug naar de oorspronkelijke route. Op de camping ging ik weer een stukje wandelen en nam de tijd bij de opfrispost. “Hebben jullie ook iets te eten hier?” Een dame van de organisatie vertelde dat ze geen eten op de tafels had maar als ik even zou wachten ze wat zou regelen voor mij. Nou, dat wilde ik wel. Ze kwam terug met Liga, bananen en krentenbollen. Doe die laatste maar! Lekker! Nu verder voor het laatste stuk!

Inmiddels was ik alweer ingehaald door het duo 1253 en door vele andere lopers. Mijn hardlopen leek soms meer op sjokken. Richting het centrum van Winterswijk kreeg ik weer een beetje energie en vlak voor het punt waar de duolopers hun fiets moesten stallen hoorde ik mijn naam achter mij. Karin, een hardloopster die ik via twitter ken zei mij gedag. Grappig, ik zat al de hele marathon te kijken of ik haar kon spotten. Bij de ‘fietsenstalling’ stond een echte schaapsherder met zijn kudde. Daar moest ik gewoon een foto van maken en hij deed hetzelfde voor mij.

Eindtijd was niet meer belangrijk dus ik nam ook voor hem de tijd. Nu nog de laatste paar 100 meter. Eenmaal in het centrum met de finish in zicht kreeg ik toch weer een apart gevoel, dat gevoel van: “Yes, I made it again” en dan word ik altijd een beetje emotioneel. Vlak voor de finish stond mijn lief die zich toch wel een beetje zorgen had gemaakt. Don’t worry love, ik kom altijd weer over de finish. Deze keer op 4:08:50

Helaas geen medaille deze keer maar wel een zonnebloem en een finishfoto. De huttubs liet ik maar even zitten, ik wilde lekker douchen in de sporthal. Ik kon er voor kiezen in een oldtimer te stappen die speciaal voor de marathonlopers gereed stonden maar ik liet mij vervoeren door mijn vriendin. Na een lekkere douche terug naar het centrum en daar op de Markt nog even nagenoten van deze, toch wel zware marathon. Een pittig parcours, grotendeels onverhard maar ook pittig door mijn ‘minimale’ voorbereiding. Maar ik kom nog een keer terug naar Winterswijk, ik wil deze marathon ook nog eens een keer lekker snel lopen en eigenlijk wil ik hem ook nog eens een keer als duo doen. Lekker vlammen! De Marathon van Winterswijk is een aanrader! Dank aan de organisatie en de vrijwilligers voor deze leuke dag!

>