ULTM training met @TheRunningGirl

Na onze eerste training samen, door de polders in Jolanda’s ‘achtertuin’ spraken we af dat de volgende duoloop bij mij zou zijn. Aangezien TheRunningGirl en ik de strandmarathon van Scheveningen naar Zandvoort gaan lopen op 13 maart (Ultra Low Tide Marathon) besloten we het aangename met het nuttige te combineren.

En zo was Jolanda om 14:00 uur bij mij om gelijk bij mij de auto in te springen en door te rijden naar de Langevelderslag om ter hoogte van Noordwijkerhout het strand op te gaan en de route richting Zandvoort te volgen. Vanaf het startpunt van vanmiddag ligt het 32KM punt van de marathon en over het strand liepen we richting het eindpunt van de marathon bij strandrestaurant Riche.
Onderweg naar het strand werd er al druk gekwekt in de auto, deze duurloop zou een aanslag worden, niet op de benen maar wel op onze oren. Stop twee maffe hardlopers bij elkaar en menig ander persoon zou al gillend weggehold zijn. Auto geparkeerd, laatste check, drinkgordel om, trainingsbroek en jack uit, winddicht vestje aan en gaan. We liepen het parkeerterrein af richting het strand, onze weg al slalommend banend door de dagjes mensen heen.

Silhouette van een strandhardloopster

Jolanda wilde een hard strand, wind mee, mooi weer en lekker lopen. Alsof er naar haar geluisterd was, alle ingrediënten waren aanwezig. Dit zou wel een heel makkelijke loop naar Zandvoort worden. Met windkracht 6 in de rug lieten we ons aanstaren door de strandwandelaars die zich waarschijnlijk afvroegen wie die twee gestoorden lopers waren. Tussen Noodwijk en Zandvoort in liepen weinig mensen, sommige stukken liepen we zelfs helemaal alleen. Op dit stuk naaktstrand was het dan ook nog te koud voor bezoekers en genoten we daarom maar samen van de natuur. Diverse zeevogels waarvan we de namen niet weten vlogen sierlijk weg als we langsliepen, ze leken het meest op vliegende eitjes en nam ik deze foto van de vliegbeestjes… waar is Midas Dekker als je hem nodig hebt…

Vliegbeestjes op het naaktstrand... die bikini was niet echt nodig hier Jo

De hotels van Zandvoort kwamen in zicht en nu werd het ook al een stuk drukker. Mensen met honden en vliegers liepen lekker door de winterzon en wij liepen er sierlijk langs. Af en toe wisselde we van ‘looppad’ en gingen dichter bij de waterlijn lopen om te ontdekken waar het het lekkerste liep, mooie oefening als straks op 13 maart het echte werk moet worden gedaan. Ik vertelde Jolanda dat de finish aan het einde van de boulevard lag dus we moesten nog 1,5KM langs de Zandvoortse kust naar Riche, net zoals de ingeprogrammeerde route op mijn Garmin aangaf. Bij de bewuste standtent klommen we rustig omhoog. “Ik wil niet moe worden hoor” hoorde ik achter mij… maar toen we bovenaan de boulevard kwamen en de terugweg inzette voelde we pas echt goed hoe hard het waaide! Jolanda deed haar jack weer aan die ze halverwege op de heenweg had uitgetrokken.

De klim omhoog bij Riche... wat is ze mooi he? ... de zon

Ontdek je plekje met TheRunningGirl. Het strand en de boulevard van Zandvoort had ik nog niet eerder hardlopend verkend. Leuk om daar eens de boel te bekijken. Over het voetpad boven aan de duinen liepen we terug langs de hotels en restaurants. Het lijntje op mijn Garmin in de gatenhoudend. De fietsersborden gaven ook de richting aan naar de Langervelderslag dus we wisten dat we goed zaten. De wind beukte nog steeds flink maar ik vertelde Jolanda dat straks, in de duinen, de wind wel over ons heen zou gaan en dat het lopen wel wat makkelijker ging…. nou.. niet echt, we gingen het fietspad op om de laatste 7,7KM door de duinen te lopen en de wind was net zo erg… Jolanda not happy! Ze weigerde achter mij te gaan lopen zodat ik de wind voor haar kon opvangen… “ik ben geen watje”.. en naast elkaar gingen we tegen de wind in.. hier en daar nog een pittig klimmetje. Het uitzicht was wel erg mooi, zo ten westen van de Amsterdamse Waterleiding Duinen, Jolanda merkte op dat het was “alsof we op de maan liepen” …
die opmerking ben ik nog steeds aan het analyseren… soms snap ik haar echt niet….

Ploeteren door de duinen.... zwaarder dan Egmond... aldus mijn loopmaatje van vandaag

Het viel mij wel op dat de kwekkende Jolanda nu wel wat stiller werd. Het viel duidelijk niet mee maar, eerlijk is eerlijk, ze bleef naast mij lopen en stond haar mannetje… rare zin eigenlijk… ze is geen man en we waren aan het rennen… nou ja… Ik wees in de verte een zendmast aan. “Als we die in de gaten houden gaan we goed…” Jo schrok even.. de mast stond zeker nog 5KM weg… maar gelukkig waren we weer bijna op het parkeerterrein…. “Zo, dit was het Jo! en op 23KM en met 2:21 uur op de teller stopte ik mijn Garmin en stonden weer op het punt vanwaar we waren vertrokken. Goed gelopen en niet gestopt onderweg.. nou ja, 1 x voor een foto. Echt een mooie training! Naar de auto, even wat droge kleding aan en weer terug richting Alphen a/d Rijn (ong. 25min rijden)… Wat Jolanda als eerste deed toen ze de auto instapte laat ik maar aan jullie over… en dan ben ik verslaafd zeggen ze….

Thuis had Mrs. RR de soep en broodjes al gereed staan en na een lekkere warme douche konden we nog even nakletsen (ja, het houdt niet op) onder het genot van een hapje en drankje. Voor we het wisten was het alweer 19:00 uur… tijd voor Jolanda om weer af te reizen naar Braboland. Dank je wel voor de gezelligheid RunningGirl, je hebt laten zien dat je een doorzetter bent en heb er alle vertrouwen in dat de strandmarathon een succes gaat worden. Je bent een sportieve, gezellige, maffe meid maar dat je een lekker ding bent kan ik natuurlijk niet op mijn blog zetten! 🙂

RG en RR voor de betere gesprekken onderweg... kwekkerdekwek



>