Leuke duoloop met TheRunningGirl

Het moest er een keer van komen: Jolanda, beter bekend als TheRunningGirl en ik kennen elkaar van twitter. Een paar maanden voor de Roparun ‘ontdekten’ wij elkaar op het sociale netwerk en sindsdien wordt er druk tussen ons getwitterd. Jolanda is minstens net zo gek als ik dus dat schep een band. Tijdens de Roparun heb ik haar, samen met MultiVlaaiRunners-maatje John heel even gezien en gesproken maar meer dan 2 minuten was dat niet.. er moest natuurlijk wel doorgelopen worden, daar in Antwerpen. Tijd dus voor een langere kennismaking.

Het plannen van een datum was nog een aardig klusje maar gisteravond was het zover. Een doordeweekse dag is niet echt de tijd voor een vroege-avond loop maar ja, het kwam nou eenmaal beter uit zo. Dus 16:30 uur vanaf JVC vertrokken richting Noord-Brabant. Nou ja, eerder de grens tussen Gelderland en Brabant. Jolanda woont in een klein durpske ten noorden van Oss. De A2 zou de meest logische route zijn maar 18KM file, nee daar had ik geen zin in, dus verder over de A12 en de A50. Ook hier de nodige files en iets meer dan 2 uur later reed ik haar plaatsje binnen. De slagboom stond nog open en ook de dorpoudste gaf mij toestemming verder te rijden, hihi. Erg leuk om Jolanda na bijna vijf maanden weer te zien.

Na een korte ontmoeting met haar man en het vullen van mijn drinkgordelflesjes gingen we op pad. Jolanda in haar hardlooprokje en ik had voor de zekerheid mijn ‘brommerkiekenshirt‘ onder mijn loopshirt want het zag er niet naar uit dat we het droog zouden houden. Een mooie route langs de Maas waaraan zij woont stond op het programma. We liepen richting Ravenstein om daar langs de kade verder te gaan. De weinige mensen die we zagen begroette ons vriendelijk. Mooi, die Brabantse hoffelijkheid. Een tweede hardloop-duo kwamen we onderweg tegen, eigenlijk de enige hardlopers die we hebben gezien. We zagen het duo overigens een half uur later opnieuw.. grappig.

Jolanda vertelde over de Maasdijk Marathon waarvan we een stuk van het parcours liepen. Ook van de omgeving kreeg ik een update alhoewel sommige plekken ook niet helemaal bekend waren bij haar. Onderweg werd er druk gekwebbeld. Stop twee hardlopers bij elkaar die toch al redelijk druk zijn van zichzelf, geef ze een binding en je hebt een duurloop waarbij er bijna geen stiltes valt. Na ongeveer een half uur begon het inderdaad te regenen, eerst zachtjes maar daarna al flink harder… we hadden het bijna niet in de gaten, voor we het wisten waren we alweer 10km verder en ik vroeg aan mijn loopmaatje of er nog een leuk fotomomentje aankwam omdat het anders snel te donker zou zijn voor een foto. “Nee, het lijkt allemaal op elkaar hier dus dat wordt wat moeilijk” …. mmm, dat maar even gestopt bij deze molen in Dieden. Ja, de meest bijzondere plaatjes kwamen we voorbij: Demen, Dieden, Megen, en Dennenburg. De foto is niet helemaal scherp maar of dat nu komt door de fotograaf of de aanwezigheid van TheRunningGirl laat ik maar even in het midden 🙂

De molen bij Dieden

Inmiddels werd het al flink donker: Jolanda had niets gelogen, er zijn echt heeeul weinig lantaarnpalen te vinden op de route. Het enige echt opvallende was de televisietoren van Haren. Het werd dus inmiddels tijd voor wat knipperlichten aan mijn bovenarm. Echt nodig was het niet want het aantal auto’s wat ons wilde passeren was op een halve hand te tellen en fietsers hebben we al helemaal niet gezien. Ondertussen bleven de gesprekken doorgaan en ging het over hardlopen tot bergbeklimmen, pokerspelletjes tot paarden in waterbakken en van serieuze onderwerpen tot het genieten van de leuke dingen van het leven… eigenlijk was 2 uur lopen veel te kort. Onderweg viel het mij al op dat Jolanda makkelijk loopt. We liepen in een tempo net van 6:00min/km en als je nog zo kan kletsen heb je dus duidelijk lucht over. Dat bleek ook wel toen we, inmiddels behoorlijk verregent, terugkwamen in haar dorpje. We drukte onze Forerunners 310XT af op 20,08KM met een tijd van 2 uur en 2 minuten. Jo: “ik heb nog nooit zo snel gelopen in een duurlooptraining!” Ik vertelde haar dat het lopen met een ander altijd leuk is en dat je gewoon lekkerder en makkelijker loopt… moeten we vaker doen dus.

Tijd voor de “afterrun”. Mijn natte schoenen zette ik in de bijkeuken neer en kon mij even opfrissen met een lekkere douche. Daarna onder het genot van een drankje en een chippie (ja, even snoepen) ging het kletsen gewoon weer verder. De tijd vloog voorbij maar om 22:30 uur moest ik, ondanks dat we nog lang niet uit waren gepraat, weer op huis aan. De terugreis zou nu wel een stuk sneller gaan maar bijna 90 minuten moest ik er wel voor uittrekken. Een foto onderweg van ons tweetjes zou geen goed plan zijn geweest, natgeregend zijn we niet echt fotogeniek, dus dan maar even snel deze na afloop genomen.

Jo en Ro, lekker gestoord stel...

Ik pakte mijn spullen weer bij elkaar en op het laatste moment kwam Jolanda met mijn hardloopschoenen vanuit de bijkeuken aanzetten. Bijna vergeten… of was dat expres gedaan? We zeiden elkaar gedag en ondanks de regen onderweg was ik toch nog net voor 00:00 uur thuis. Een hele leuke avond gehad en het heen en weer rijden (ruim 3,5 uur) was het dubbel en dwars waard! Jolanda, dank je wel voor je gastvrijheid, de leuke looproute en natuurlijk de gezelligheid. Heel graag loop ik nog een keer met je en je bent natuurlijk welkom in Alphen aan den Rijn en omgeving. En die haasafspraak voor een mooie tijd, lees PR, voor een hele of halve marathon is bij deze een deal!

Lees ook Jolanda’s kant van het verhaal … klik hier voor het bericht op haar blog

Dah ge bedoankt sèit dah witte



>