RunningRonald.nl

Ok, ik ga er geen enorm lang verhaal van maken: mijn 8e marathon van 2012:

Toen ik de maandag na de Marathon van Zwolle aan tafel zal met Mrs. RR keek ik haar aan en zei met een enige terughoudendheid: “Nu het in Zwolle niet gelukt is ….” Ze gaf mij niet eens de kans mijn verhaal af te maken en zei: “OK, wanneer en welke marathon wordt het?” …

Even dacht ik aan de Berenloop maar ik had nog wat goed te maken met Eindhoven na het 34 seconden drama van vorig jaar. Ik boekte snel een hotelletje en hield de weersverwachting in de gaten. Eigenlijk is het gekkenwerk: alleen maffe hardlopers lopen twee marathons in twee weken… De donderdag voor de marathon besloot ik dat ik definief zou gaan… maar hoe koop ik een startnummer in de Expo zonder op te vallen? Vlak voor sluitingstijd ging ik naar binnen, pet op, snel inschrijfformulier invullen en richting de uitgang. Daar stond SPIBelt met een stand en ik wilde hen toch even gedag zeggen. Susanne van SPIBelt herkende mij en begroette mij enthousiast, ik zei: “stttt.. ik ben hier niet! 🙂 .. ben op een geheime missie…” even snel hallo en toen weer anoniem richting hotel.

‘s avonds aan de pasta en ook hier weer kijken of ik geen bekende hardloper (m/v) om mij heen zag.. toch maar op tijd naar bed en ‘s ochtends een goed ontbijt. Ik at minder dan normaal, mogelijk om dat ik nu ook Carbo loader gebruik van Squeezy. 500ml water aanmengen met poeder en je hebt genoeg koolhydraten voor de wedstrijd… en ja.. dan richting startvak… hoe doe je dat met een stad vol hardlopers… laat op weg maar op het 18 september plein ging het al gelijk mis: Dé marathon Eindhoven promotor Heraldinio herkende mij al van een afstand: “hee Ronald!! jij ook hier?” en niet veel later kwam Maurice op mij af: “ik wist het wel!!.. jij met je klusjes doen..”

Op de Montgomerylaan wilde ik mij in het voorste startvak werken maar omdat de late inschrijvingen allemaal in het tweede vak aan de rechterkant moesten mocht ik, ondanks mijn mooie verhalen, bij de suppost niet doorlopen.. grrrr… vooraan in het rode startvak viel het mij op dat de hekken naar het eerste vak (blauw) niet echt aansloten.. daar kan ik mij wel tussendoor wurmen… en zo stond ik vooraan aan de rechterkant van de weg. Geen bekenden om mij heen dus ik kon nog even anoniem blijven. Aftellen, het startschot van de burgemeester en we konden los! Tempo 4:08 – 4:10 was de planning en al snel zag ik op de linker weghelft de kleine maar o zo snelle Ilonka die gehaasd werd door haar Rik. Ik wist dat zij ook zo rond de 4:08 zou lopen dus de kans zou vrij groot zijn dat ik hen zou tegenkomen aan het einde van de Montgomerylaan waar de twee ‘stromen’ zouden samenvoegen. Toen ik na 2km naast Rik liep en “Hee, goedemorgen” zei was Rik niet eens verbaasd “Hoi topper!… we lopen op 2:52 eindtijd he?” “ja, klopt, ik probeer bij te blijven tot 25/30km en dan ga ik in tempo omlaag.” was mijn antwoord.

Het liep lekker, we gingen Eindhoven door richting het Henri Dunantpark. Vorig jaar had ik het parcours zo in mijn hoofd gestampt dat ik ‘m nu ook nog kon dromen. Met Rik liep ik lange tijd voorop bij ons groepje, Ilonka achter ons, zo had ze zelfs twee windschermen. Rik en ik wisten dat de wind tegen op het rechte stuk op de Anthony Fokkerweg pittig zou zijn. Toch voelde ik mij goed en erg sterk. Vandaag zou het gaan lukken, die sub 3! Ilonka had het zwaarder… ze ademde zwaar achter ons en op zo’n 15KM riep ze opeens “Rik!” … het klonkt niet goed.. later bleek dat Ilonka is uitgestapt vanwege maagproblemen.. balen maar de volgende keer gaat ze zeker weer als een trein!

Ik liep door en er was een sub 3 groepje van zo’n 15 man gevormd met 3 snelle dames. Op naar het tweede rondje. Ik baalde er een beetje van dat ik mijn drankflesje bij de start had laten staan. Die kon ik nu niet meer pakken omdat we de tweede keer aan de linkerkant van de Montgomerylaan gingen. In ons groepje liep ik met Erwin van Leeuwen, die ik via twitter ken en ook voor een sub 3 ging, net als een snelle Belg met een geel shirt. We trokken met elkaar op maar het begon zwaarder te worden. Tempo zakte naar 4:13-4:15 maar ik had nog genoeg marge..

Opeens zie ik Tiny langs de kant met zijn vrouw hihi, grappig als je opeens zo opduikt zonder dat mensen het weten. Ze wensen mij succes. Ik heb het wel nodig want ik begin al een beetje te twijfelen. Via de speakers hoor ik dat de 3 uur pacers niet zo ver meer weg zijn. Ik mijn hoofd blijf ik roepen dat ik ze voor moet blijven maar als we voor de tweede keer op de bocht om gaan bij de Hondsruglaan komen de pacers mij voorbij (30KM). De hazen sporen de lopers nog aan om bij te blijven maar ik houd het niet langer dan 2km vol. Bij de spoorwegtunnel op de Fokkerweg stap ik uit de groep en bel ik Miranda. Ze kan mij nauwelijks verstaan door de wind maar het is haar wel duidelijk dat ik het weer niet ga halen. “Moet ik heel hard tegen je aan schelden nu??!!” nee.. dat heeft ook geen zin meer.. dit ga ik niet meer inhalen.. Ik hobbel met een rustig tempo door richting en over de Oirschotlaan, nog 7KM.

Ik wissel het hardlopen regelmatig af met wandelen. Beetje dollen met het publiek, de tijd nemen bij de drankposten en zo kom ik aan in het centrum. Nog 2KM. Daar staat Tiny weer en steek zijn duim op! Ik heb het zwaar, kramp ik mijn kuit waardoor ik er niet meer eruit kan halen dan 9 – 10km/u. Het laatste stukje richting de Markt. Oh.. wat ruikt de shoarmalucht hier heerlijk!! HONGER!! Opeens word ik toegejuicht in een Limburg accent.. leuk!! daar staat Danniëlle, die heb ik al een tijd niet meer gezien. Even stoppen en kletsen, tijd maakt niet meer uit. Nu nog een kilometer, langs de Catharinakerk waar ik vorig jaar helemaal stuk ging en daar staat Sierd, ik stop en ben natuurlijk heel benieuwd of hij een sub 3 heeft gelopen. “Ja, net aan – heel hard weg en veel verloren op het einde, geen mooie wedstrijd” zei hij… maar Wow! wat een bikkel, hij heeft het gehaald.

Een stukje verderop komt een bekende in een heatsheet aagelopen, het is mijn hometown maatje Frank die zijn 3e marathon in 3 weken heeft gelopen. Hij kijkt heel verbaasd op als ik uitbundig bij hem stop en begin te zwaaien: “Wat doe jij hier???” – “Nou, stukje lopen…” – “De hele??” “yep.. de hele…” hihi, Frank’s gezichtsuitdrukking is onbetaalbaar 🙂

Het laatste stukje richting het stadhuis. De klok staat inmiddels op 3:22 en ik vind het wel best. Tijd om deze marathon te beeindingen op een ludieke manier dus laat ik maar even het publiek opzwepen en een soort van Gangnam Style finish eruit gooien. Ik druk mijn Garmin uit op 3:23:23 geen sub 3 maar wel een grappige eindtijd. Ik wandel door en ga op mijn knieën voor het medaille meisje waarna een verslaggever van Omroep Brabant mij interviewt: “U ziet er nog fit uit na 42KM… ” Het fragment kun je hier beluisteren: Skip even door naar 25:50

De Marathon van Eindhoven 2012. Het was een gok, eigenlijk kan het natuurlijk niet, twee sub 3 pogingen in twee weken maar ach.. You Only Live Once was het toch? Ik heb in ieder geval weer enorm genoten en ‘s avonds zaten Miranda en ik lekker aan de .. juist: een supergroot broodje shoarma!

>