RunningRonald.nl

De Enschede Marathon… een wedstrijd waarover ik heel stil ben geweest… Al ruim 6 maanden geleden had ik mij ingeschreven voor de oudste marathon van Nederland maar slechts een paar mensen wisten dat ik ‘m zou gaan lopen.. waarom? … zal het uitleggen:

De halve van Den Helder, vorige week zondag was een test, een test voor mijn knie of deze het allemaal nog wel leuk vond als ik lange tijd op marathontempo zou gaan lopen. Aangezien het doel van 1:30 goed en pijnvrij gelukt was besloot ik gisteren in Enschede er voor te gaan: een marathon op mijn tempo. Een ‘longshot’ want al sinds de MidwinterMarathon van 2010 had ik geen snelle marathons meer gelopen. De vier marathons erna (Kustmarathon, Berenloop, Dubai en Scheveningen-Zandvoort) waren allemaal hele leuke haasklussen maar nu moest ik zelf maar weer eens aan de bak.

De avond ervoor kon ik niet in slaap komen (te veel koffie?) en ondanks dat mijn wekker op 06:15 uur stond was ik al ruim van te voren wakker, typisch geval van marathon-stress. Eten en drinken mee voor onderweg en om 07:00 uur begon de rit naar Enschede… wat een takke-eind! 2 uur rijden om een marathon te lopen. Snel mijn startnummer opgehaald maar balen, de kratten voor je eigen bidons waren al weg… grrr… drank onderweg is geen probleem maar waar laat ik nu mijn gelletjes? Gelukkig waren er op het finishplein wat marktkramen met leuke spullen zoals een startnummerhouder met ruimte voor gels en autosleutel… mooi, die is verkocht!

Vlak voor de start werd ik gespot door Duathleet en zei ik nog even gedag tegen twee van de hazen: Paula en Rinus om daarna plaats te nemen in het startvak “eindtijd tot 3:10 uur” want dat zou toch wel moeten lukken? Mijn yoghurtbreaker had ik op, laatste zenuwen wegwerken en BAM! het startschot van 10:30 uur. Velen gingen er snel vandoor maar ik hield het geplande tempo van 4:14min/km al gelijk aan. In begin is het een beetje aftasten: is er een hardloper, of een groepje die hetzelfde tempo wil/kan aanhouden. Ik sloot aan mij een paar mannen waarvan twee in een opvallend paars/zwart gestreept shirt en een man in groene outfit en Duitse opdruk op zijn shirt. “Laufgruppe ich weiss nicht mehr aber es war etwas in der Deutsche Sprache”. We liepen een rondje door Enschede waar heel veel publiek langs de kant stond en daarna richting de molen van Lonneker. Het groepje ging mij iets te langzaam en liep op hen uit maar één man kwam achter mij aan, de groene Duitser.

Ik sprak ‘m in het Duits aan of hij ook voor een tijd van rond de 3 uur ging en gaf mij in het Engels antwoord… spreek ik zo beroerd Duits dan?? Nou ja, ok, Engels is prima. Laten we dan een beetje bij elkaar blijven om elkaar te helpen was mijn voorstel, en Sebastian, zoals hij zich later voorstelde vond het prima. We gingen lekker en de kilometers vlogen voorbij. Hij liep ook voor de eerste keer Enschede maar ik kon ‘m wat tips geven over het parcours omdat ik zaterdag een filmpje had zitten bekijken over hoe het parcours zou gaan. Veel rechte stukken en vooral het stuk over de Gronausestraat richting Duitsland is (voor mijn gevoel) erg lang. Vlak voor de grens maak je een lusje door Glanerbrug en ga je via de Gronausestraat, op de busbaan, weer terug richting Enschede voor het halve marathonpunt.

De eerste helft van de marathon kwamen we door in 1:30:27, prima tijd maar hier werden mijn benen al wat zwaarder en de zon begon door te breken… niet echt een goed teken. Mijn knie had ik geen last van maar eigenlijk vond ik het allemaal niet echt leuk meer op dit tempo. Het tweede rondje door Enschede haakte ik nog aan bij Sebastian maar na het spoorviaduct op 24KM besloot ik afscheid te nemen van mijn Duitse haas en het tempo flink te laten zakken. Een toptijd zit er niet meer in en dat was al iets waar ik al bang voor was… te weinig getraind voor dit soort afstanden op snelle tempo’s… dan maar het beste er van maken en lekker genieten. De verzorging onderweg was prima, om de 2,5KM was een verzorgingspost met water of sportdrank, bananen en sponzen. Bij alle nu volgende posten stopte ik even om rustig te wandelen en te drinken en daarna weer lekker verder te hobbelen in de zon richting de volgende post. Onderweg lekker dollen met het publiek wat duidelijk genoot van het mooie weer en die maffe hardlopers.

Wat doe je als de eindtijd niet meer meetelt: Een meisje die per ongeluk haar tennisbal richting de lopers slaat en dan voor haar achter de bal aan gaan en aan haar terugggeven, extra rondjes maken voor een muziekgroep, van de weg af gaan de stoep op en daar naar de mensen zwaaien. Leuke supporters langs de kant herkennen en zeggen dat je hem of haar al eerder hebt gezien. Leuke dames drie applaudisseren aankijken, toelachen en knipoogje geven. Met kinderen meelopen en maf doen om het publiek te laten juichen… hihi.. zo wordt een marathon met papbenen lopen toch nog leuk.
De mooiste actie was toch wel toen ik voor de tweede keer in Glanderbrug kwam. Eén van de straatjes daar, de Ekersdijk, zal vol met publiek. Gezellige mensen die op tuinstoelen maar ook grote banken zaten met een biertje of wijntje in de hand naar ons te zaten kijken. Zo ook die grote man op zijn burostoel met wieltjes. Hij zat vlak bij een verzorgingspost en daar stopte ik ook weer even om wat te drinken. De grote man riep iets wat ik niet helemaal kon verstaan (ben geen Tukker) maar het kwam er op neer dat ik door moest lopen… ik nodigde hem uit om een stukje mee te rennen maar dat ging niet op zijn slippers zei hij waarop ik zei dat ik ‘m wel voor mij uit wilde duwen op zijn burostoel en ik begon weer met hardlopen totdat ik hem “da’s bluf!” hoorde roepen….

Ik draaide mij om en rende op hem af… zijn vrienden riepen het uit: de oepssss, oehhhss en aaahhssss waren duidelijk te herkennen maar wat ik ook probeerde, ik kreeg zijn burostoel niet van zijn plek af.. roestige wielen of was zijn gewicht echt te veel? Ik zei ‘m weer gedag en rende Glanderbrug weer uit. Onderweg over de busbaan zag ik @MarathonPeter weer en hij schoot weer een foto… ik was duidelijk afgeleid en Peter vroeg al naar welke mooie dame ik liep te kijken… hihi.. De laatste kilometers Enschede in, eindtijd zou boven de 3:20 gaan worden.. het kon mij niet zo veel schelen… het was een leuke dag en toen opeens, een enthousiaste dame die lachend en zwaaiend naar mij riep, het is Cis, beter bekend als @CisWolf. Samen met haar kinderen had ze net @PascalWolf uitgezwaaid voor zijn halve marathon en nu stonden ze op mij te wachten. Leuk!! en met een sierlijke vliegtuigbeweging ging ik over de finish, niet mijn beste tijd, maar ach.. 3:23:00 uur is nog steeds prima.

Cis kwam naar mij toe bij de finish en gaf mij een jack van Pascal en een drankje.. wat een service! We liepen even richting het centrale plein waar ik mij liet masseren… dat begon lekker totdat de kramp in mijn linkerkuit schoot… argggg.. ik zette mijn tanden in de massagetafel en terwijl de fysio vroeg “gaat het?” kwam er alleen “ahhhhggggg…nnnnneeee” tussen mijn tanden door… oefff. dat was ff heftig. Daarna snel even opgefrist bij de auto in de parkeergarage en terug naar Cis om Pascal, Karen en haar haas Jaco binnen te zien komen. Helaas lukte het hen ook niet om een PR te lopen… blijkbaar waren de omstandigheden gewoon te zwaar… En terwijl we terugliepen richting de dranktenten belde Monique, heee, jij ook hier? hihi, ook een verrassing. Moon besloot haar trainingsrondje van vandaag mee te pakken in de halve.. goed plan!

Jaco en Karen moesten weer verder maar de Wolfjes, Moon en ik bleven nog even plakken. Dusdanig plakken dat we op een gegeven moment van ons bankje werden gestuurd omdat alles werd opgeruimd.. ok ok, we gaan al! De Enschede Marathon: een mooi, goed georganiseerd hardloopevenement, veel publiek en een mooie omgeving. Een aanrader! Mijn 16e marathon, eentje met ouderwets spierpijn na afloop 🙂

Vliegtuigje bij de finish

>