RunningRonald.nl

Afgelopen weekend was een heel bijzonder weekend:

Ik neem jullie even terug naar zaterdagmiddag 6 november. Een weekend vol diverse klusjes en een bezoekje met mijn gezin aan Beekse Bergen op zondag. Na de lunch zat ik wat te twitteren naar alle ‘geluksberen’ die morgen de marathon van Terschelling zouden gaan lopen en SMS’jes te sturen naar Roparun maatjes Frank en Marjolein die samen een leuk, romantisch maar vooral sportief weekend zouden houden op één van de mooie Waddeneilanden.

Niets vermoedend was ik druk met het oplossen van een audioprobleem op Wouter’s kamer toen Miranda vanaf de huiskamer riep: “hee RR, kom eens naar beneden” .. ja.. ik blijf heen en weer lopen was mijn eerste gedachten maar toen ik op de bank plaatst moest nemen terwijl Mrs. RR en de kids mij schaapachtig aankeken wist ik dat er heel iets anders aan de hand was. “Wil je vandaag soms naar Terschelling??” vroeg Miranda. De persoon in mij die altijd wel zijn mondje klaar heeft was nu heel ver te zoeken… ik wilde wel heel graag naar het eiland maar hoe? Ik had geen slaapplek, geen bootkaartje maar ook géén startnummer… “maar eh.. we zouden toch naar Beekse Bergen gaan morgen” … “nee joh, ga jij maar lekker naar Terschelling, de kids hebben toch niet zo veel zin in de dierentuin”. Waar vind je nog zo’n vrouw? Na mijn familie bedankt te hebben ging het actieplan van start. Miranda gaf als eerste optie aan dat ik misschien wel bij Frank en Marjolein kon blijven slapen.. ik voelde mij gelijk bezwaard… Frank die een leuk weekendje met Marjolein had gepland.. en dan kom ik even als 3e wiel aan de wagen, lastpost en druktemaker in ‘zijn’ huisje…. maar een andere slaapplek regelen, één dag voor de Berenloop is vrijwel onmogelijk. Met lood in mijn schoenen belde ik Frank: “hoi met RR, heb je misschien ….. vind je het echt niet erg…. eerlijk zeggen… wil best in de schuur slapen… ” dat was best een moeilijk gesprek maar Frank en Marjolein vonden het goed, zelfs leuk dat ik ook naar Terschelling kwam…. althans, zo kwam het over bij mij.

Zaterdagmiddag 14:00 uur: Gerjanna van Running Center uit Leeuwarden had mij ‘s ochtends een tweet gestuurd dat ze een adres van een hardloper had met een startnummer… op dat moment vond ik haar eigenlijk een pestkop, (mij lekker maken voor iets wat ik niet kon gaan doen) maar nu was ik heel blij met haar. Snel bellen met de hardloopwinkel waar ze werkt. De man die de telefoon opnam dacht waarschijnlijk dat ik één of ander vaag vriendje van Gerjanna was want ik kreeg haar niet aan de lijn… na enig aandringen en overtuigingskracht dat ik niet voor een date belde maar voor een startbewijs kreeg ik het 06 nummer van Johan Meinsma . Telefonische navraag met deze Leeuwardenaar leerde mij dat hij een startnummer voor de halve had en een ticket voor de ‘slakkenboot’ van 18:30u… maar ik wilde niet 2 uur later op het eiland aankomen en belde daarop met Rederij Doeksen of ik mijn kaartje kon laten omzetten naar de snelboot van 17:30u. Er was nog plek en ik kon het ter plekke laten omzetten. Inmiddels was het 14:30 uur. Precies 3 uur om mijn tas in te pakken en naar Leeuwarden te scheuren, reistijd 2 uur. Een greep in de kledingkast, kusjes voor mijn familieleden, snel pinnen en op naar de Friese hoofdstad. Nu maar hopen dat er geen files staan, bruggen of sluizen open worden gegooid en ook maar een beetje doorrijden. De afsluitdijk ging daarom wat harder dan 120km/u. Precies om 16:30u stond ik bij Johan voor de deur. Zijn vrouw deed open, Johan was even weg en maar had een startbewijs klaarliggen voor de hele en de halve. Ik dubde nog even maar koos voor de halve en het bootkaartje, bedankte zijn vrouw en sprong weer in de auto. Nog 45min om de trip naar Harlingen te maken en de boot te halen. 17:10u parkeerde ik mijn auto in de havenstad en kon na het omzetten van mijn ticket gelijk de boot in lopen… en wie zag ik daar, ook op weg naar Terschelling: Gerjanna!! Die was net zo verrast als ik 🙂

Op de boot kon ik eindelijk mijn verrassing wereldkundig maken op twitter. Niet veel later kreeg ik bericht van John, aka HardlopendeBoer. Ook verrast dat ik toch naar Terschelling kwam en of ik zin had om de hélé met hem te lopen… tja, wilde ik net gaan knallen op de halve… twijfel, twijfel… nou ja, een marathon met John lopen is ook leuk. De boot voer lekker door en 45min later stond ik na een jaar weer op Terschelling. Gelijk herkende ik van alles en beleefde weer mijn Berenloop 2009. John en Ans waren op weg naar een eettentje maar waren zo lief om mijn even te ‘onthalen’ bij de haven. Even snel hallo en dag want de bus naar Formerum stond al klaar om te vertrekken. In de bus nog even gekletst met wat andere lopers en halverwege het eiland uit de bus gestapt. Het was heeeel donker op het fietspad en ik zag eigenlijk niets.. ook Frank niet. Even bellen met mijn maatje die naar mij onderweg was met een fiets aan zijn arm… apart.. waar houd je dan je telefoon mee vast? Ik zag twee lampjes in de verte, Frank!! Hij keek blij toen hij mij zag… en had tranen in zijn ogen… blijdschap of verdriet.. ik weet het nog steeds niet.

Hij nam mij mee naar het huis van Cees-Jan, een oud collega van Frank die zijn huis belangeloos ter beschikking stelde, terwijl hij zelfs niet eens thuis was dat weekend. Ongelooflijk die gastvrijheid! Frank en Cees-Jan hadden elkaar al 14 jaar niet meer gezien en nu mogen we gebruik maken van zijn huis en alles wat erop en eraan zit. Onwijs bedankt Cees-Jan! In het huis stond ‘onze’ (keuken)prinses Marjolein een heerlijke pastamaaltijd te bereiden en zoals Frank al in zijn verslag van dit weekend heeft geschreven, deze top-trialtete staat het liefst alleen in de keuken dus Frank en ik maakte ons nuttig met andere dingen.. Niet veel later konden we met z’n drieen aan tafel en hebben heerlijk gesmikkeld. De ui en champignon in de pasta was misschien niet zo slim want dat heeft altijd het nodige ‘gaseffect’ de dag er na.. nou ja, zorgen voor morgen. De avond werd afgesloten met een film van ongekende acteerkunsten terwijl we met z’n drieën over de bank rolde.. van het lachen. 23:30 uur, tijd om te gaan slapen. Om Frank en Marjolein toch de rust te geven die zij zo hard nodig hadden koos ik voor de kinderslaapkamer op de beneden verdieping. De slaap kon ik niet zo goed vatten.. zo stil was het om mij heen, alleen het tikken van de klok.. en dat klinkt dan heel hard.. batterij eruit en slapen maar!

De volgende ochtend een uitgebreid ontbijt met het nodige marathonvoer: jam, honing, appelstroop. Beetje apart. Een marathon lopen zonder enige (stapel) voorbereiding.. nou ja, het zou een ontspannen duurloop worden. Ik bel nog even met Rederij Doeksen of ik mijn ticket van de langzame boot van 17:30 uur kan verzetten naar de snelboot van 18:30 maar wist al die al helemaal vol zat. Nog een boot later vond ik geen optie. Dan maar doorlopen. Na de laatste afwas en het opruimen van het huis maakte we nog even wat foto’s van de omgeving en twijfelde ik nog over de juiste schoenenkeuze.

Frank en Mar vertrokken op hun huurfietsen naar West en ik pakte de bus… had beter kunnen gaan lopen want moest bijna een uur wachten maar met zo’n grote, volle sporttas is het niet echt fijn wandelen. 11:35uur aangekomen in West Terschelling. Snel naar de VVV waar het wedstrijdsecretariaat is gevestigd. Omzetten van afstand, chipcode, naam en atletiekvereniging en daarna snel door naar de Brandaris waar de bloggers en tweeps elkaar zouden treffen. Onder de vuurtoren kleedde ik mij snel om in korte broek en korte mouwen shirt.. brrrr.. beetje in beweging blijven.. koud… De eerste bloggers waren inmiddels gespot. John en Mrs. Ren je Rot, Claudia en Arnold, John en Ans, Paula, Ruud, Kees, John – Runningcobbler, Pieter, Martine en Ingrid maar ook Jeffrey en Wouter. Een gezellige boel. Snel nog ff een groepsfoto.

Marathon Mo ook nog even hallo en dag gezegd en op naar het startvak. Claudia (met een heel toepasselijk startnummer) en Pieter (inclusief wisseltruuk) nog even snel succes gewenst vooraan in het wedstrijdvak en de rest ging relaxt naar het ‘recreantenvak’ Frank en Marjolein waren er inmiddels ook bij. Mar stond helemaal te trillen van de kou en ik was allang blij met het jasje wat ik van Hardlopende boer mocht lenen. Kom maar op met die toeter!! Eerst de wedstrijdlopers en 5 minuten laten mochten wij van start. Frank en Marjolein gingen er als een speer van door en ik haakte aan bij mijn konijn van vandaag: John

De route die we liepen was nog zo vertrouwd, alsof ik een maand geleden de Berenloop 2009 liep. Door de straten van West Terschelling. John – Ren je Rot – die in één van de steegjes stond, langs de haven en over de ‘hoofdweg’ richting het oosten van het eiland. Martine en Ingrid hadden zich inmiddels als ‘pacers’ aan de voorkant van een groepje gevormd en liepen op een eindtijd van 4 uur. Iets te snel vond John maar bleef toch lekker meelopen. Het parcours is schitterend en deze keer kon ik er optimaal van gezien. Geen dikke mist maar helder, droog, zonnig met zelfs een regenboog. Langs weidelanden met mooie schapen, Friese paarden, ja zelfs één loslopende koe die door een vrijwilliger moest worden tegengehouden zodat de lopers niet gehinderd zouden worden.

Ans, Mrs. Hardlopendeboer, fietste met ons mee en als goede haas pakte ik regelmatig de drankjes en gelletjes van John aan. Daarbij zat ik regelmatig te dollen met Ans. Stukje meelopen naar de fiets, vooruit en weer terug naar de groep. Beetje de tijd nemen bij de verzorgingsposten om daarna weer een sprintje te trekken naar de groep. “Hee, daar is ie weer” was een regelmatig terugkomend commentaar. In ons groepje liep Allard. Een marathonloper die ook regelmatig plaatjes met zijn fotocamera schoot. Die foto’s zal ik binnenkort ook in mijn album erbij plaatsen. Bij 15KM stopt John even om de plantjes onderweg wat water met ureum en anorganische zouten te geven en blijf ik op hem wachten. Eén van de andere meefietsende verzorgers zegt dat we wel bij de groep moeten blijven maar John was dat allang van plan. Moeiteloos versnelt hij en we sluiten weer aan bij Ingrid en Martine. Onderweg verstuur ik al twitterent wat foto’s de wereld in hoe het John onderweg vergaat… is dit dan Twitterrunnen? We lopen inmiddels door het natuurreservaat aan het meest oostelijke punt van het eiland. Het valt mij op dat de muziek bij het keerpunt niet zo heel hard staan… “anders schrikken de vogels hier” ok, ik snap het maar hebben die dan geen last van die 700 stampende hardlopers?

Het halve marathonpunt nadert en we passeren die op precies 2:00 uur. Ondanks dat we de dorpjes uit zijn, waar overigens ongelooflijk veel mensen langs de kant staan, vaak vergezeld van ontelbare knuffelberen, zijn in dit verlaten gebied ook veel fietsers die aan de kant staan en de lopers aanmoedigen. Op 25km staan twee vrouwen ons enthousiast aan te moedigen en het valt mij op dat één van de twee dames betoverend mooie ogen heeft en ik kon het niet laten om daar iets over te zeggen. “Ik zie je bij de finish!” was haar reactie. John moest mij vasthouden want anders had ik een heftige negatieve split gelopen.

Door de duinen heen gaan we richting het 30km punt en valt de groep een beetje uit elkaar. Niet iedereen kan het tempo van een eindtijd rond de 4 uur aanhouden. Ook John geeft aan dat het wel iets minder snel mag. Er ontstaat een klein subgroepje die met John en mij meelopen en ik bereid ze voor op wat gaat komen. Bij 32KM een klim omhoog en daarna betonplaten naar beneden en dan.. ja, het strand op. John zegt dat hij zijn krachten wil sparen en omhoog wil wandelen en ook rustig aan het stand op wil. Geen probleem! Rustig lopen we samen verder. Op die manier kan John zijn hartslag weer laten zakken en zijn hamstrings en bovenbenen wat rust geven. Het strand lag er goed bij. Het zand was erg hard, absoluut niet mul te noemen, en dus goed begaanbaar. Opeens staat blogger Ids naast mij… “RunningRonald hier??” … hihi, altijd grappig zo’n verrassingactie. Het einde van het strandstuk komt in zicht en John ren-je-rot staat als een baken bovenaan de duinen. Hij schiet weer veel foto’s die je hier kunt vinden. Konijn John neemt even de tijd om bij Ans wat te drinken en te eten en ik loop door richting de volgende verzorgingspost. Nog even wat smikkelen voor de laatste 7KM over de pittige ‘LongWay’ … John blijft wel erg lang weg en ik ren terug richting het strand. “STOPPPP!!! andere kant op!!!”. grote verwarring bij de verzorgingspost … sorry… 🙂

De laatste kilometers worden zwaar. John geeft regelmatig aan te willen wandelen. Een meisje (Esther, zo bleek later) op een fiets die haar moeder begeleid probeert hem weer aan het rennen te krijgen door een muziekje vanaf haar telefoon te laten spelen. Het lukt.. mijn duo-penotti-maatje begint weer te dribbelen en we lopen richting het 40KM punt. Ik vertel John dat het vanaf daar heel makkelijk gaat worden. Je komt weer in ‘de bewoonde wereld’, mensen staan weer langs de kant en de laatste kilometer die vlieg je!! Inmiddels krijg ik het koud, de zon gaat onder en het wandelen is ook niet echt goed voor mijn blote bovenarmen dus vraag ik bij het 40KM VP naar iets warms te drinken… lastig… maar er is warme chocolademelk voor de vrijwilligers.. of ik dat wil. Ja!!! graag! Snel even een foto en nu verder… mijn boot zou over 40 minuten vertrekken…

Bij 41KM zie ik weer het punt waar mijn zoontje Wouter vorig jaar met mij meeliep. Vlak bij de 1KM boog staan Hero en Gerjanna. De laatste gilt uitbundig, zoals ze beloofd had hihi. (Haar filmverslag is overigens hier te zien) Ik zeg haar nog even snel gedag en ga snel terug naar John want die laatste kilometer is de mooiste van de hele Berenloop. Heel West-Terschelling staat langs de kant als je door de starten heen loopt richting de Brandaris. De laatste 200 meter gaan door de winkelstraat, op de rode loper en je ziet jezelf op een groot scherm bij de finish. Even na 17:00 uur komen we over de finish. Tijd 4:18:27 Geen supertijd maar wel een hele leuke en gezellige duurloop en een mooie training voor de 60 van Texel voor John. Hero en Gerjanna staan er weer, we gaan snel op de foto met Allard die al binnen was en ik neem afscheid van iedereen die in de buurt staat. Sorry.. kan niet blijven… ook niet voor dames met mooie ogen…

Ik krijg mijn medaille omgehangen maar de rugzakjes voor elke loper zijn even op…. tja, daar kan ik niet op wachten (heb inmiddels mail ontvangen dat het rugzakje wordt nageleverd, TOP!) en loop met mijn plastic poncho nog om naar het tassendepot om daarna in rap tempo door te lopen richting de haven. Mijn natte shirt trek ik uit in de haventerminal en loop daarna door de MS Friesland op. Met wat schone kleding duik ik een wc in en kan mij daar even opfrissen terwijl de boot de haven uitvaart. In het restaurant eet ik soep en wat broodjes en schrijf ik snel wat steekwoorden/zinnen van dit leuke weekend in een boekje en twitter en relax een beetje voordat ik weer 2 uur mag terugsturen naar Alphen aan den Rijn. In de haven aangekomen is ook de snelboot MS Tiger aangemeerd en kan ik nog even afscheid nemen van mijn maatjes Marjolein en Frank. Frank probeert nogmaals duidelijk te maken dat ze het echt wel gezellig hebben gevonden dat ik zomaar ‘plotseling’ bij hen in het huisje kwam… en ja, ik besloot het nu maar te geloven.

Berenloop 2010 in het kort: een bijzondere haasTklus. Nog niet eerder ben ik zo verrast om een weekendje weg te gaan, totaal onvoorbereid een marathon te lopen en van alles in zo’n korte tijd te regelen. Het was een echt een BERENgezellig weekend. Veel dank aan Miranda en mijn kids dat ze mij ‘weggestuurd’ hebben, Frank en Marjolein voor hun “open armen”, Cees-Jan voor de supergastvrijheid, John voor de gezelligheid onderweg en het feit dat hij mij over heeft gehaald de hele met hem te lopen. Verder ook alle bloggers, tweeps en andere hardlopers in ‘ons groepje’ voor een onvergetelijke Berenloop! THANKS!!

Foto’s van Ans vind je hier en mijn foto’s vind je hier

Lees vooral ook even het verslag van Frank en John.

Nog even dit: mijn maatjes pakten beiden de eerste plek in hun categorie.. KANJERS!!

>