RunningRonald.nl

Misschien zijn er mensen die het leuk vinden om ook mijn kant vanhet verhaal te horen, nou, hier komt het dan:

Om 4:00 uur ‘s morgens werden we wakker, tijdsverschil enzo, maar Ronald viel gewoon weer in slaap, ik kan dat niet zo goed. Om 5:15 uur ging de wekker en zong ik zachtjes: “this is the moment”. Dit viel niet zo goed, of dat nu iets te maken heeft met mijn zangkwaliteiten of met het feit dat hij ‘s morgens niet op zijn best is weet ik eigenlijk niet.

Als plichtsgetrouwe supporter heb ik ontbijt zitten maken. Stel je voor: 2 bagels, een plastic mesje en een pot Calvé pindakaas die we van huis hadden meegebracht. De coördinatie is zo vroeg op de ochtend wel wat moeizaam, maar het lukte toch allemaal.

Om 6:00 uur vertrok Ronald, ik had niet helemaal het gevoel dat ik ook al aangekleed moest uitzwaaien bij de bus, dus keek ik dapper uit het raam. Daar kon ik precies de bussen zien staan die half onder de luifel van het hotel verborgen stonden, dus uitzwaaien mislukte enigszins.

Gelukkig werden wij pas om 9:30uur in de lobby verwacht en kon ik nog even lekker een tijdje lezen. Ik had een blauw shirt aan waar natuurlijk heel groot runningronald.nl op stond én een oranje hoed met belletjes eraan. (Natuurlijk had ik ook een broek, jas etc aan anders was het een beetje koud geweest, maar dat is voor het verhaal niet zo interessant)

We gingen met de supporters naar het Holland-punt op 1st avenue. Daar werd de hele boel versierd, oranje slingers, ballonnen etc. Het zag er reuze gezellig uit, het zonnetje scheen en de sfeer was optimaal.

Het Holland Point op 18 mile

Al heel snel kwamen de 1e marathonners voorbij; de rolstoelers. We stonden precies bij een vrij steil stuk van de weg en af en toe waren we bang dat zo’n rolstoeler achteruit terug zou komen, want het was wel reuze zwaar voor hen. Superknap wat die mensen deden hoor!

Na verloop van tijd kwamen de 1e dames langs en langzamerhand was er behoorlijk wat publiek aan de kant gekomen. De wedstrijdlopers zijn niet echt interessant, want die reageren toch niet op het applaus en de aanmoedigingen. Daarna kwamen de wedstrijdmannen en toen die gepasseerd waren, werd het pas echt leuk!

Tatiana Hladyr (toen nog op kop) en winnares Jelena Prokopcuka

De “gewone” lopers reageren namelijk wel op de aanmoedigingen die we schreeuwden. Zoveel mogelijk de namen geroepen, want veel mensen hadden hun naam op hun shirt gezet. Ook veel high fives gegeven en naar de Franse lopers riep ik heel hard : “Vive la France!!”. Het zijn natuurlijk erg vaderlandslievende mensen, ds dat lokte heel veel reacties uit.

Als je verderop de straat in keek zag je 1 grote deinende mensenmassa, er kwam geen einde aan. Fantastisch! De sfeer was prima, het scheelde ook veel dat de zon scheen en het was supergaaf om daar deel van uit te maken.

Opeens kwam er een gedachte bij me op, die ik heel snel weer probeerde weg te duwen. Die gedachte was bijna te eng om onder woorden te brengen, maar toch dacht ik voor een moment even dat het misschien best gaaf zou zijn om zelf die marathon te lopen……..
Ik ben echt geen harlooop-type en hardlopend de straat uit was voor mij altijd al voldoende reden om een zuurstoftank nodig te hebben, maar sinds kort train ik op de sportschool ook op de loopband en ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind het nog leuk ook! Vandaar dat er nu zo’n gedachte in mijn hoofd zit: als het al zo gaaf is om aan de kant te staan, hoe gaaf moet het dan niet zijn om echt te lopen daar.Toch maar eens wat meer proberen op de loopband en kijken of ik het dan leuk blijf vinden.

Het team van Holland International Marathons
schreeuwden net zo hard mee

Nou ja, even terug naar supporter-verhaal.
Ineens zag ik Ronald aankomen en na het snel wisselen van zijn drinkflesjes en een lekker plakkerige zweetkus was hij weer verdwenen. Nog even een tijdje blijven staan en toen werd het inmiddels zo’n beetje tijd om naar het family-reunion-point te vertrekken. Dat was nog een hele wandeling en tegen de tijd dat ik daar was aangekomen was Ronald inmiddels gefinisht en kon ik hem al gauw lekker knuffelen. Wat een superprestatie!

Ronald moe maar voldaan.
Ik moe, voldaan en nog een beetje beverig, want doordat ik zo fanatiek aan het supporteren was, vergat ik zelf wat fatsoenlijks te eten en dat gaat dan toch niet helemaal goedkomen. Gelukkig had ik wat te eten bij me en dankzij het eten en de steun van mede-supporter Esther was ik er snel weer bovenop.

Nadat ik Ronald dus weer had gevonden gingen we richting de bus die ons naar het hotel zou brengen.
Dat was een aardig stuk lopen, dus we waren blij toen we er eindelijk waren. Eenmaal bij het hotel ging Ronald naar de kamer en ik naar de Mac Donalds om een Big Mac te halen. ‘s Avonds nog even napraten op het feest, maar omdat ik al om 4:00 wakker was, ging al snel het lampje uit. We hebben het nog vol gehouden tot 23:30, maar in de bus op weg naar het hotel viel ik steeds in slaap.

Al met al was het een spannende en supergave dag, maar ik vind dat écht goed supporteren ook behoorlijk zwaar is en zeker niet moet worden onderschat. Misschien toch maar gaan trainen om over een paar jaar de marathon vanuit de lopershoek te bekijken?????

>