Harmke’s verslag van de Marathon Des Sables 2012
Het verslag van de zondag gelopen Maasdijk Marathon laat nog even op zich wachten want dit bericht heb ik al een paar dagen staan om te plaatsen en er zit ook nog een leuke verloting aan voor de dames die mijn blog bezoeken.
Het heeft even wat tijd gekost. Mijn bijzondere loopvriendin in Dubai heeft het erg druk gehad maar haar verslag van de Marathon Des Sables is inmiddels gereed. De meeste bezoekers van mijn blog hebben vast en zeker mijn dagelijks verslag van haar belevenissen in de Sahara gelezen, hieronder staat Harmke’s complete verhaal. Veel leesplezier!
—
Voor ik begin; de MdS was een avontuur, maar het was jullie meeleven, enthousiasme en e-mails die het tot een onvergetelijke bijzondere ervaring maakten!
Het was ergens in augustus 2011 dat ik las over iemand die de MdS zou gaan doen. Oh dacht ik, marathon des sables, daar heb ik toch weleens vaker iets over gehoord? Ikke op Google kijken en voilà, het enthousiasme was geboren. De website was nou niet bepaald duidelijk en bovendien kwam ik er na een tijdje achter dat ik op de verkeerde zat te kijken. De hoofdorganisatie zit in Frankrijk, maar verschillende landen hebben hun eigen organisatie waarbinnen ze de inschrijvingen e.d regelen. Nederland heeft niet zo’n sub-organisatie, dus moest ik contact zoeken met het hoofdbureau om me in te schrijven. Natuurlijk dreunt iedereen gelijk met z’n kop tegen het enorme inschrijfgeld aan, maar ik heb altijd geloofd in ‘waar een wil is, is een weg’ en dus zette ik de eerste stap en schraapte het geld bij elkaar voor de eerste aanbetaling. Overigens denk ik dat er voor Nederlandse deelnemers een mogelijkheid moet zijn om op z’n minst een flinke korting te krijgen omdat Transavia een van de sponsoren is en zij zouden vast wel kunnen bedingen dat ze een paar gratis inschrijvingen krijgen.
Hoe dan ook, zo gauw je je eerste betaling gedaan hebt voel je de druk toch wel een beetje want hoe krijg je in vredesnaam je geld terug mocht je je toch bedenken? Je kunt een annuleringsverzekering afsluiten, maar ook dat kost geld en de kleine lettertjes blijven me toch altijd wat onduidelijk. Deze druk was tegelijkertijd een stressfactor en een stimulans en ik ben er uiteindelijk blij mee geweest want anders had ik me misschien nog wel bedacht. Vooral tijdens de wintermaanden waarin we hier altijd superdruk zijn met de paarden omdat we vrijwel elk weekend races hebben. Als ik dan de hele dag op paard had gezeten kon ik zelden de discipline opbrengen om ‘s avonds nog weer de deur uit te gaan om te trainen. Gelukkig had ik me wel opgegeven voor de halve marathon van Abu Dhabi, de Wadi Bih run en twee halve marathons in Dubai, maar eerlijk gezegd werden die nauwelijks ondersteund door trainingen tussendoor, waarschijnlijk tot frustratie van Ronald.
En zo zat ik dan in april met Simone, een goeie vriendin, en Ronald op Schiphol, waar ik een handige tussenstop had op weg naar Parijs. Ronald had z’n logo voor mij op pet en shirt laten drukken en ik was supertrots om ermee op pad te gaan. Een dag later stond ik in Parijs opnieuw op het vliegveld te wachten op de speciale chartervlucht naar Quarzazate in Marokko. Wat een feest erachter te komen dat de hele bemanning Nederlands was! Leuk gekletst met de stewardessen van Transavia die geen idee hadden wat voor club mensen ze aan boord hadden en ook kennis gemaakt me Eric, een andere Nederlandse deelnemer.
In Quarzazate werden we letterlijk met open armen ontvangen door Patrick, de organisator van de MdS. Als Achterhoeker was het even wennen om in een omhelzing met deze wildvreemde te belanden, maar ik gaf geen kik. Vervolgens was het wachten tot iedereen georganiseerd was in de klaarstaande bussen. Vergeet alle glorieverhalen, dit hele gebeuren deed gewoon denken aan een niet zo geslaagd schoolreisje inclusief plas stop en lunchpakketje. Na een paar uur in de bus stopten we bij een aantal legervoertuigen waarmee we een niet te zachtzinnig ritje maakten naar de bivak. Hoewel koffers op wieltjes heel lekker lopen op het vliegveld, geldt dat niet voor in het zand en ik was blij toen we eindelijk bij de tenten aankwamen. Ter verduidelijking, de tenten bestaan uit een grote lap stof die met een paar stokken een dak vormt waaronder je net kunt zitten en daaronder een kleed. Eric had een prima plek voor ons gevonden, samen met drie Engelsen waar later nog een vierde bijkwam.
‘s Avonds in de rij voor de eettent en ‘s morgens opnieuw voor het ontbijt. Vervolgens de medical en luggage check. Nou, daar had ik me dus niet zo vreselijk zenuwachtig over hoeven maken want de tas hoefde niet eens open. En zelfs op die manier duurde het nog de hele dag voor iedereen aan de beurt was geweest en afscheid had genomen van de bagage die niet op de rug mee zou gaan. Iedereen ontving zouttabletten, water en medical card en een nood vuurpijl. Die laatste bleek van flink formaat en gewicht en morrend en met moeite vond ik er een plekje voor. Nog een laatste keer normaal avondeten en toen was het gebeurd, iedereen z’n tent in met toch wat spanning voor wat er ging komen.
De eerste dag, de eerste keer aan de startlijn. Het duurde nogal voordat alles gereed was en de foto vanuit de helikopter van een enorm nummer 27 vanwege de 27e editie zal voor altijd gekenmerkt worden door mijn afwezigheid, ik moest beestachtig nodig plassen en was er net vandoor geschoten. Een tien minuten later ging het dan toch beginnen en door de luidsprekers klonk een knallend “I’m on a highway to hell” een nummer waarvan ik niet weet wie het speelt, maar wat gedurende de week wel steeds meer op waarheid leek te gaan lijken. Deze eerste dag was fantastisch, ik voelde me geweldig en liep volgens plan de vlakke harde stukken hard en stapte stevig door over de zanderige en klimmende delen. Helemaal super dacht ik en haalde in de laatste twee kilometer nog zevenentwintig mensen in.
Dag twee begon en ik was een beetje misselijk. Ik maakte me niet echt zorgen en kon ook nog wel leuk doorlopen, maar toen ik bij de tweede checkpoint flink wat water dronk werd de misselijkheid erger en begon ik over te geven. En daarmee was de toon gezet voor de hele rest van de week, kotsen tot je er bij neervalt.
Op dag drie werd me duidelijk dat twee paar sokken misschien toch wat mager was want m’n eerste paar was links en rechts al voorzien van een gigantisch gat onder de bal van de voet, waardoor ik overbleef met slechts een paar voor de rest van de week. De reden dat het eerste paar al naar de maan was, hing wellicht samen met mijn idee dat ik die MdS best op m’n Adizero’s (red: Trailschoenen van Adidas) kon doen, maar daar had ik dus inderdaad zero gemak van op de vaak rotsachtige ondergrond. Het was misschien nog wel iets beter gegaan als ik (of de schoenmaker die m’n gaiters (red: soort kokers die je aan je schoenen hebt tot aan je onderbenen die het zand uit je schoenen houden) aan m’n schoenen genaaid heeft) niet vergeten was de inlegzooltjes terug te leggen. Dat uitte zich al snel in een doorn die dwars door de zool m’n hak inboorde. Langzaamaan hoor ik jullie lachen over zoveel onnozelheid en ik kan jullie geen ongelijk geven. En dan probeer ik het nog enigszins leuk in te kleden.
Tegen de avond kreeg iedereen een flare voor achter aan de rugzak, en de headlights gingen aan. Stiekem had ik een beetje verwacht dat er voor de nachtelijke uren een wat eenvoudige route was uitgekozen, maar dat leek niet echt het geval. Al gauw werd me duidelijk waarom werd aangeraden in het donker met anderen samen te lopen, met meerdere mensen kun je met je hoofdverlichting een heel stuk zand afscannen op zoek naar voetstappen van voorgangers, maar alleen was het wat magertjes. Toegegeven, snelle lopers hadden die duinen al uren achter de rug en het was de organisatie niet aan te rekenen dat ik zo tergend langzaam vooruit kwam. Mooi zat dat ze de cut off tijd niet te scherp hadden gesteld. Er waren flares opgehangen om de richting aan te geven maar omdat de duinen soms hoog, dan weer laag waren kon je ze niet op elk moment zien dus had ik een hoop “oooh daar” moment als ik bovenop een duin stond, waarna ik weer afdaalde en compleet het spoor bijster was.
De dokter die me tegemoet kwam herkende me van de avond ervoor toen hij me een injectie gegeven had om wat water binnen te kunnen houden. Hij was niet enthousiast over hoe ik eruit zag en stelde voor me gelijk aan ‘t infuus te leggen. En dat deed hij dan ook. Binnen korte tijd gingen er elders twee noodvuurpijlen de lucht in dus moest de auto snel op pad om te kijken wat er aan de hand was, terwijl dr Jan (dat is toch een hartstikke Nederlandse naam?) met mij achter bleef. Twee uur later mocht ik verder. Wat een tegenvaller. Verschillende mensen hadden me lekker gemaakt met het verhaal dat je van zo’n paar liter vocht gigantisch opknapt en je het gevoel hebt dat je de hele wereld aankunt. Maar ik voelde er niks van, was bere-koud en mijn voeten deden na de rust nog meer pijn dan ervoor. Toen zat ik er even goed doorheen, maar het zal z’n werk vast wel gedaan hebben want drie kwartier later kon ik voor het eerst in twee dagen een minuscuul plasje produceren. Overigens is het plassen e.d. Een hoofdstuk op zich, van mensen die twee kilometer van de route afgaan op zoek naar wat privacy tot mensen die stug met je door blijven praten terwijl ze ondertussen hun broek naar beneden trekken…
Na 80+ kilometer zag ik eindelijk, eindelijk de tenten van de bivak. Het begon wel steeds harder te waaien en het zand raasde dwars over woestijn. Vervolgens voelde ik een druppel, nog een paar en toen, het zal toch niet waar zijn, bliksemde en onweerde het terwijl de hagelstenen op mij en andere verloren zielen die nog op pad waren, inbeukten. En ho maar dat m’n benen wel iets harder wilden om nog iets sneller bij de bivak te zijn. Nul komma nul versnelling zat er in en zwoegend, steunend en zeiknat hoorde ik eindelijk m’n chip over de finishlijn piepen. Het tentenkamp was gedeeltelijk vlak gewaaid en ook daar was alles vies en nat, maar gelukkig klaarde het op en iedereen ging aan de slag om alles te drogen en uit te kloppen. Als beloning kregen we trouwens een blikje Cola, iets waarvoor een ieder van ons op dat moment met plezier twintig euro zou hebben neergeteld. En het mooiste was dat het er niet gelijk weer uitkwam! Inmiddels bleek Eric naar huis, hij had net voor de start van de langste etappe besloten dat z’n voeten te gehavend waren om verder te gaan. Een moeilijke beslissing en hij was gelijk vertrokken terug naar Nederland. Ik hoorde het van Guy, een van de jongens in de tent die hem nog gesproken had.’s Avonds nog een bezoek aan de medische tent waar een hoop rottigheid uit m’n teen kwam die geïnfecteerd bleek. Met antiotica en anti-braak tabletten in de hand hobbelde ik weer richting tent nr 98, m’n tijdelijk thuis.
Die laatste vijftien kilometer waren niet mild, een paar kilometer vlak, maar vervolgens negen kilometer zandduinen, de hoogste van Marokko zo werd ons verteld. Zo tussen het zand had ik geen enkel idee van afstand of locatie, maar toen ik op een moment de oproep tot gebed door de speaker van een moskee hoorde, wist ik dat het niet ver meer kon zijn. Nog voor de finish werd ik omhelsd door de dokter die de avond ervoor m’n voeten behandeld had en bij de finish opnieuw door Patrick de organisator die ik tot op heden alleen van onze omhelzingen ken en van zijn dagelijkse peptalks voorafgaand aan de start. Nog zes uur in de bus naar Quarzazate. Iedereen blij, iedereen moe en ik nog te misselijk om er echt van te genieten, maar met van binnen een gloeiend kooltje van vreugde.
Op de ochtend van de laatste dag hangen er voorafgaand aan de start borden waarop je kunt zien in welk hotel je geboekt bent. Daar staat dan ook je bagage op je te wachten. In principe zijn alle kamers voor tweepersoons bezetting maar tot mijn plezier kwam ik er bij aankomst achter dat ze voor mij geen kamermaatje gevonden hadden en ik het rijk (lees:douche en bad) alleen had. Tja, een consequentie van mijn trage race was dat het water inmiddels koud was toen ik ging douchen wat niet geheel in lijn was met mijn fantasieën, maar ik kon er ook weer niet heel erg mee zitten want het was toch een tachtig procent verbetering van mijn situatie en diep in de nacht ging ik voor de tweede ronde die aan alle wensen voldeed.
De eerste; ‘Het is gigantisch duur’
Absoluut waar, maar voor wie erover denkt om mee te doen zou ik willen zeggen, wees creatief, niet negatief. Creativiteit helpt je om mogelijkheden te zien waar anderen ze niet zien, het opent deuren en geeft energie. Negativiteit daarentegen werkt blokkerend en vermoeiend. Een voorbeeld van creativiteit is bijvoorbeeld het zoeken naar sponsors die er geld voor over hebben om jou hun nieuwste materiaal te laten testen. Of vertel RTL4 dat je aan de finish een live huwelijks aanzoek aan je partner wilt doen en dat ze dat op de voet mogen volgen als ze je inschrijfgeld betalen. Vraag je af of het geld je echt de kop zal kosten, of dat die hoogstwaarschijnlijk wel blijft zitten als je een goed spaar-of aktieplan opzet. Als je nu denkt; ‘ ja ja dat zal wel, mooi praten maar zo werkt dat niet’, dan zit je in de negatieve hoek en is de kans hoe dan ook klein dat je op de MdS terechtkomt, je stuurt tenslotte al je gedachten richting het niet lukken van je plan en al legt iemand het inschrijfgeld voor je neus, dan nog is de kans klein dat je het opmerkt. Bestaat de kans dat je er spijt van krijgt als je het niet doet? Zet dan echt alles op alles om je droom te verwezenlijken!
De tweede; ‘daar moet je jaren voor trainen’
Dat ligt eraan. Als je de concurrentie met de top aan wilt gaan moet je inderdaad van goede huize komen en super getraind zijn. En dat niet alleen, het is dan ook super belangrijk dat je het niet mis laat gaan op de spullen die je bij je hebt (te zwaar, te onpraktisch, niet te eten, te koud, noem maar op) en ook vanuit dat perspectief heb je een gedegen voorbereiding nodig.
Aan de andere kant, als het je gewoon fantastisch lijkt een keer mee te maken, je weet niet zo goed wat je ervan verwachten moet en bent als een kind zo blij als je überhaupt de finish haalt, dan zou ik zeggen, begin vandaag nog met je actie plan voor 2013. Stel je voor, ik had in de zes maanden voorafgaand aan de MdS geen tien keer hardgelopen, liep zes dagen te kotsen, had een infectie aan m’n teen, maar kwam uiteindelijk toch echt bij de finish. Ik weet niet of dat iets is om trots op te zijn en ik kan me voorstellen dat velen van jullie denken van ‘als het zo moet dan hoeft het van mij niet’ en dat begrijp ik ook. Ik zeg het alleen om aan te geven dat het haalbaar is, je kunt het zeker!!
Tot mijn grote verdriet lijkt het erop dat zowel mijn roadbook als alle uitgeprinte mail die ik tijdens de MdS ontvangen heb, op de een of andere manier weg is geraakt. Reden kan zijn dat het er na de marathon zo vies uitzag dat misschien deze of gene gedacht heeft ‘dat moet maar eens weg’. Hoe dan ook, die mails gaven zo fantastisch weer hoe verschillend mensen er tegenaan kijken. Sommige van jullie zijn echt vele malen fitter dan ik en ik heb tijdens het lezen vaak gedacht ‘joh, jij had hier in de tent moeten liggen.’ En wat me vaak opviel was de meerjarenplannen van mensen. Ik heb diep ontzag voor degene van jullie die zich voornemen om over vijf jaar een marathon te lopen of de MdS te doen. Maar als de reden is om het pas over een paar jaar te doen te maken heeft me het gevoel dat je ‘er niet klaar voor bent’ zou ik zeggen denk er nog eens over na om het eerder te doen. De ‘perfecte’ voorbereiding lijkt me moeilijk te handhaven over zo’n lange periode en het kan zomaar zijn dat het uiteindelijk wringt waar je het nooit verwacht had en dan ben je daar misschien alsnog niet op voorbereid. N.b voorgaande telt voor de finisher zoals ik, topsporters kunnen misschien een trainingstraject uitzetten over een paar jaar, daar weet ik weinig van
Wat vele malen herhaald werd tijdens de MdS is dat het gaat om ‘management’ tijdens de race. Een jongen uit mijn tent moest noodgedwongen de laatste drie dagen wandelen omdat anders zijn rugzak steeds verder uitscheurde. Fit was hij wel ; )
Drie; de MdS is een commerciële truc waar alleen verwende mensen met teveel geld intrappen.
Mwoah, daar kan ik me wel iets in vinden, al moet ik dan helaas vaststellen dat ik daar blijkbaar bij hoor. Commercieel is het zeker, daar kan ik niks op zeggen. Als je graag een keer door de Sahara loopt met een rugzak op om de natuur en plaatselijke cultuur tot je te nemen, zijn er misschien betere en wellicht ook goedkopere manieren. De MdS loopt over van camera’s en aandacht voor de sponsoren. Het deelnemers veld bestaat voor een klein gedeelte uit absolute top atleten waar ik huizenhoog tegenop kijk. Het gros bestaat echter uit mensen die komen om ‘mee te doen’. Maar tegelijkertijd, is dat zo erg? Het is nu eenmaal een selecte groep die de snelheid erin kan houden binnen die omstandigheden. Maar dat neemt niet weg dat iedere deelnemer z’n eigen grenzen tegenkomt tijdens de MdS en het als een overwinning ziet om die te halen. Een deel van de deelnemers komt jaarlijks terug (iemand had van de 27 keer dat het georganiseerd is, 25 keer meegedaan!!!), maar er zijn ook mensen die een droom van jaren verwezenlijken door mee te doen. De meeste deelnemers komen uit Frankrijk, met Engeland op nummer twee. Dat er zoveel Frans gesproken wordt geeft weleens een ‘hallo, wij zijn er ook nog’ effect, maar dat kan ook aan mij liggen. Het is bovendien niet meer dan normaal met een Franse organisatie.
Vier; The toughest footrace on earth !?Nou dat weet ik eigenlijk niet. Op dit moment zijn er veel vergelijkbare races die volgens mij ook in zwaarte te vergelijken zijn, Gobi desert, Jordan Roving Race, Atacama Crossing en ga zo maar door. En elke marathon kan uitlopen op een persoonlijke ‘toughest footrace’ om wat voor reden dan ook
Materiaal
Een redelijk belangrijk hoofdstuk omdat je ontzettend veel gemak van een goede keuze kunt ondervinden en behoorlijk wat frustratie van een slechte.
Zo is er De Rugzak
Als je koopt op basis van wat je op de MDS foto’s ziet kom je zondermeer op een Raidlight uit. Dat is een superlichte rugzak en het twintig liter model dat ik droeg zat erg lekker en schuurde nergens. Maar of het de beste keus is kan ik echt niet bepalen. Het gros van de lopers vindt blijkbaar van wel en als volledige beginneling sloot ik me graag bij de Raidlight kudde aan. Maar sinds ik terug ben en weet wat voor mij belangrijk is heb ik bij Timberland een rugzak gevonden waar ik volgens mij minstens zoveel plezier aan kan beleven. De twintig liter Raidlight was heerlijk compact, maar toch wel wat klein en had geen zijvakken. Er zat een vak aan de buitenkant, maar omdat de rugzak zo bommetje volgestopt zat was dat buitenvak flink uitgebuikt en daardoor nauwelijks bruikbaar. De meeste lopers droegen een borstpak met daarin water en rantsoenering voor de dag en eventueel zonnebrandcreme e.d. Zelf had ik dat niet, maar wel twee waterflessen met zo’n rietje erin waar je altijd bij kunt. Dat beviel heel goed.
Schoenen en Gaiters
Hier ging ik dus finaal de mist in. In al mijn naïviteit had ik bedacht dat het me fijn leek zo licht mogelijke schoenen mee te nemen en dat kwam mooi uit want ik had sinds een paar maanden een stel AdiZero’s waar ik heel gelukkig mee was. Een oude goudkleurige jurk waar ik mooie herinneringen aan heb werd aan flarden geknipt en tot een bodemloze zak genaaid en ging vervolgens mee naar de schoenmaker die het geheel aan de schoen vast naaide. Zo, dat was klaar. Maar of het nou de schoenmaker was of ikzelf, de oorspronkelijke inlegzooltjes zaten er niet langer in toen ik aan de marathon begon. Elke steen was duidelijk voelbaar en doornen stak er af en toe doorheen. Mijn ‘gouden jurk gaiters’ deden het wonderbaarlijk goed, maar waren alleen niet waterdicht wat jammer was. Ik geloof niet dat de inlegzooltjes het verschil tussen succes en ellende maakten, waarschijnlijker is het dat het gewoon dom was om te denken dat schoenen voor op de weg/baan de beste keus zouden zijn voor een 250km trailrun.
Veel lopers droegen Salomon met zo goed als allemaal kant en klare gaiters die je op sites zoals ‘racingtheplanet.com’ kunt kopen. Terug in Dubai vond ik in de Saucony winkel het model Razor 2.0. Ik denk dat het slijm uit mijn mondhoeken droop want Hassan, met wie ik in de winkel was, stond erop gelijk een paar voor me aan te schaffen. Het is een trailrun schoen met veters die vervolgens met een rits wordt afgesloten. De schoen is water/zand dicht en ik ben er helemaal mee in de wolken. Draag ze dagelijks en heb nog nooit zand gevoeld.
Het is belangrijk te weten dat de MDS behalve zanderig, ook ontzettend rotsachtig is en niet alleen je voeten, maar ook je enkels worden op de proef gesteld.
Ik geloof niet dat ik iemand tegen gekomen ben die echt geen enkele blaar had, maar het moet beter kunnen dan de tientallen die ik in de loop van de week ontwikkelde. Je kunt een beetje gewicht uitsparen door al het intapen van voeten en zonodig enkels en andere lichaamsdelen door de DocTrotters te laten doen, maar hou rekening met laaaaannnngge rijen.
Je bent verplicht tweeduizend calorieën per dag mee te nemen dus je start de race met minimaal 12000 calorieën op je rug. Het is een uitdaging om het eten zo min mogelijk gewicht en plek in te laten nemen. De gevriesdroogde maaltijden zijn favoriet aangevuld met noten, gedroogde vruchten, gedroogd vlees, gels, electrolytes, proteïne drinks enz. Mijn gevriesdroogde maaltijden zijn voor het grootste gedeelte in Sahara achter gebleven, mocht je deze zomer tijdens je vakantie in Marokko een Berber een zak Vegetable Tikka achterover zien slaan, dan zou die zomaar van mij kunnen zijn. Ik wijt mijn misselijkheid gedeeltelijk aan mijn keus van eten. Ik was zo bezig met gewicht en volume, dat ik
helemaal geen aandacht had besteed aan wat ik lekker vind. Goede electrolytes poeder of bruistabletten zijn een handige manier om je water wat smaak te geven, wat extra calorieën weg te werken en je electrolieten in balans te houden. Ook hier geldt dat het goed is van tevoren flink te experimenteren met wat je lekker vindt en wat je lijf goed verwerkt.
Verplichte spullen
Een hoofdlamp, kompas, mes, desinfecterend middel, spiegel om signalen uit te zenden, fluitje, anti-venom pump, aansteker en zo nog wat dingen staan op de ‘obligatory list’ en bij het ontbreken kun je straftijd of diskwalificatie tegemoet zien. Persoonlijk werd me geen strobreed in de weg gelegd en is er niet een keer in m’n tas gekeken, ook niet tijdens de inspectie voorafgaand aan de race. Maar het ligt waarschijnlijk anders als je voor de prijzen gaat en ik denk dat het ook voor je gemoedsrust prettiger is om gewoon aan de eisen te voldoen. Maar er zit wel wat speling in de manier waarop je ermee om gaat. Waarom een knots van een kompas mee als die functie ook op je horloge zit bijvoorbeeld. Of waarom een hele fles desinfecterend middel in je tas als een paar alcohol doekjes ook goed zijn. Afijn, kijk wat belangrijk voor je is en handel daar naar. De kans dat je echt helemaal alleen in de Sahara komt te staan met niemand die je komt redden is echt minimaal, daar hoef je het volgens mij niet om te doen. Als je echt hard wilt gaan, kun je ook een pact afsluiten met een paar maten die sterk zijn en niet zo hard hoeven. Neem in dat geval alleen het hoog hoognodige mee en laat je vriend een lekker warme trui en opblaasbare slaapmat voor je meesjouwen. Weet niet of je veel animo vindt voor deze klus, maar ‘t is de moeite om het te proberen, ik geloof sterk dat er een paar andere deelnemers zijn die ook succesvol gebruik maken van deze techniek.
Je hebt van die dingen die eruit zien als dikke tabletten, maar als je ze in het water gooit worden het kleine doekjes waarmee je jezelf kunt wassen e.d. Die kwamen supergoed van pas en zou ik zeker aanraden. En ik zag dat Erik, een aansteker bij zich had die heel klein was, maar vuur spuugde als een draak. Zo’n dingetje krijgt die esbit kook tabletten supersnel aan de gang wat ook fijn is. Verder had ik een ‘thermal bivy sack’ mee die ik over m’n slaapzak deed. Superwarm, licht en bovendien wind en waterdicht.
Zelf had ik geen slaapmatje mee, daar kan ik dus weinig over zeggen. ‘k Heb het niet echt gemist, maar wel eens verlekkerd gekeken naar tentmaatjes die hun matrasje uitvouwden. Oh en als laatste de “oerlelijke, bejaarde wandelstokken”. Ja, die wilde ik dus voor geen goud in mijn lichtgewicht, flitsende rugzakje hebben. Maar wat was ik blij toen mij een stel werd aangeboden toen ik strompelend en kotsend kapot aan het gaan was. Heb hier even een goed overleg over met jezelf en als je niet helemaal in topvorm bent, laat dan liever je ego thuis dan je wandelstokken 🙂
Wat ik niet handig vond:
NOOIT meer adizero’s tijdens de MdS. Het klinkt zo fijn, lekker lichte schoenen. Maar een goeie trailrun schoen is wat mij betreft een veel betere optie.
En dan nog eentje voor mijn vrouwelijke loopmaatjes; als je je menstruatie wilt ontlopen tijdens de race, begin dan tijdig met een oplossing en begin niet zoals ik een week van tevoren aan een anticonceptie pil waar je doodziek van wordt, Sterke afrader!!!
Nu ik zo’n beetje uitverteld ben wil ik nog even terug komen op de mensen die mij ofwel via RunningRonald.nl ofwel direct via de MdS site hebben aangemoedigd; jullie hebben mijn race ondanks alles tot een feest gemaakt!! Door jullie heb ik geleerd hoeveel steun er uitgaat van een vriendelijk woord, een enthousiast meeleven. Ik wil jullie uit het diepst van mijn hart bedanken en jullie evenveel steun toewensen tijdens jullie avonturen als ik ontvangen heb van jullie. Als ik jullie verder kan helpen met meer informatie doe ik dat met plezier. Jullie kunnen me mailen, mijn emailadres is bij Ronald op vraagbaar of je kunt hem verzoeken de vraag aan mij door te sturen.
Veel liefs,
Harmke
—
Dan nog even dit: een speciale prijsvraag!
In bovenstaand verhaal vertelt Harmke over haar Razor 2.0 schoenen, een bijzondere trail schoen waar de RR.nl redactie een gloednieuw paar van weg gaat geven. Het is
een damesmodel (zwart/paars) maat 40. Geef een goede reden waarom dit jouw nieuwe loopmaatjes moeten gaan worden en wie weet win je ze! De prijsvraag sluit over één maand (11 juli 2012)
For runners who never let weather get in the way, Razor 2.0 is the ultimate shield to the elements. Improving on the success of Razor 1.0, the 2.0 reduces stitch-through on the upper, creating a better waterproof membrane in a more minimal package. The inner booty features easy, cinch-lock enclosure, covered by an outer shield with a watertight zipper. eVent® fabric ensures one-way moisture transfer, so sweat escapes to keep your feet dry. All-weather athletes will appreciate the protection of a winter boot with the profile and performance of a running shoe.
ProGrid Razor 2.0 from Saucony on Vimeo.
RubenRent
We hebben er even op moeten wachten maar wat een geweldig verhaal! Prachtig om zo te lezen hoe Harmke de Mds beleeft heeft. Wat een topper zeg!
Gonda
Alsof het niks is, zo beschrijf je het, Harmke.. Ik zou het je niet na kunnen doen, ook al zou ik nu beginnen met trainen. Wat een wilskracht! Doorgaan terwijl je zo ziek bent en je voeten ontstoken zijn… Ongelooflijk! Je bent echt een kanjer.
Natuurlijk zou ik die schoenen best willen winnen, maar maat 40 is te groot voor me. Ik gun ze een ander 😉
Rafael
Schitterend! Wie weet loop ik er ook op een dag. Ik ben positief ingesteld dus mochten er sponsors meelezen……
Maurik
Diep diepe buiging. Wat een geweldenaar, want ondanks alles gewoon doorzetten.
Anja
Harm je bent een kanjer, groot respect voor je en een diepe buiging.
Hoop je snel weer te zien en te spreken.
Xxxx Anja
Chris
Wat een verhaal ! Ik volgde al met heel veel interesse de twitter- en blogberichten van RR, maar om het nu van jezelf te lezen: respect voor jouw volharding en wilskracht Harmke !
Els Gies
Ik heb genoten van je verslag. En lange zware looptrainingen zijn misschien niet het belangrijkst, maar moet je mentaal wel ijzersterk zijn om met fysiek ongemak om te kunnen gaan. Diepe buiging voor je. Ook dat je je wens om dit te doen belangrijker vond dan het geld. Deze geweldige ervaring pakken ze je nooit meer af.
Hermien
@ Harmke: wat ontzettend leuk om nu ook jouw verhaal te lezen. Wat een moed dat je hebt volgehouden. Mijn respect voor je is nog groter dat het al was tijdens het lezen van RR’s liveverslag tijdens de MdS. Top!
@ RR: wat een mooie schoenen, en precies mijn maat! Die wil ik best graag winnen, om verschillende redenen: sinds een halfjaartje loop ik eigenlijk alleen nog maar in de natuur, onverhard. Met straks de Veluwezoomtrail en de Wieringermeertrail ‘voor het echie’. Daarna ga ik me goed verdiepen in mijn uitrusting. In oktober doe ik de duinentrail in Schoorl. Daar zouden deze schoenen al goed van pas komen, vanwege het vele (heuvelige) zand onderweg. Maar vooral zou ik ze willen dragen in de koude, natte wintermaanden. Ik heb 5 wintertenen en loop soms helemaal niet, vanwege de felle pijn bij guur weer. Soms helpen boterhamzakjes om mijn sokken, maar soms niet. Ik ben dan ook reuze benieuwd of die Razors hun belofte van wind- en waterdicht waarmaken. En hoop dan ook dat ze mijn nieuwe winterloopmaatjes mogen worden 🙂
Jacqueline
Respect … wat ben jij een doorzetter Harmke…. van harte gefeliciteerd met het behalen van de finish.
RunningMarcel
Wat een mooi verhaal zeg. Wat een belevenis en ervaring om daar aan deel te nemen. Respect hoor!!!
Ronald
mod
@Allen: Thanks, ik weet zeker dat Harmke jullie reacties geweldig vind!
@Hermien: mmmm… goed verhaal!! Het zouden zo maar eens je winterloopmaatjes kunnen worden! Nog even geduld 🙂
Willem
APPLAUS !!!!
John
Kippenvel en respect voor je prestatie. Ongelofelijk mooi te lezen wat voor ontberingen je hebt doorstaan maar toch doorging en de finish haalde.
Onwijs gaaf! Ik doe het je niet na.
Max
Geweldige prestatie en geweldig verhaal. Petje af en ik vind vooral jouw zelfreflectie erg leuk 🙂 Niks voor mij deze killing run, maar ontzettend knap dat je de finish hebt behaald. Deze ervaring neemt niemand je meer af.
Harmke
Dankjewel allemaal! Ik hoop echt dat er mensen zijn die na het lezen van m’n verhaal de stap zetten om hun eigen uitdaging aan te gaan. En misschien kan ik Ronald overhalen om op een moment RRR op te zetten; Running Ronald Reizen. Zou tof zijn om met andere enthousiastelingen op pad te gaan en wereldwijd de mooiste routes te lopen!
Ronald
mod
@Harmke: dank je wel voor je reactie! RRR ? mmm, klinkt goed… maar ik ben niet zo avontuurlijk als jou… maar wie weet verandert dan allemaal nog wel. Tot snel kanjer!
Mieke
wauw wauw wauw….. megastoer wijf ben je Harmke! Ben diep onder de indruk en heb heel veel respect voor je. Thanks!!!
marije
Hallo Harmke nou dat zit er weer op echt super gedaan joh! Ik wil je daar graag mee feliciteren ik heb het bovenstaande zo’n beetje gelezen en ik vindt het echt fantastisch dat je het volgehouyden hebt!
Ronald
mod
Allemaal bedankt voor jullie superreacties! De prijsvraag is gesloten en de winnares van de ProGrid Razor is geworden: Hermien !! Gefeliciteerd, de schoenen komen via Dubai luchtpost naar je toe!!
Hermien
Wat een leuk bericht!! Ik ben er heel erg blij mee en hoop dat ik voortaan de kou te lijf kan. Zonder bevroren tenen….
Spannend ook, post uit Dubai 🙂
decubita
Hoi, Je hebt superprestaties geleverd. Geweldig verhaal, een enorme doorzetter
ben je, Proficiat,groeten, Decubita.
Martin
Wat een geweldig verhaal om te lezen en wat een superprestatie!!! Weet sinds een week dat ik de MDS een keer ga doen en je verhaal helpt mij heel goed bij de voorbereiding. Dat ik naast een drukke baan prima voldoende kan trainen (ik hoef niet bij de middenmoot of daarboven te eindigen, ik wil hem gewoon uitlopen.
groet
Martin
Ronald
mod
Wat cool Martin. Van Harmke heb ik begrepen dat het een superervaring was. Heel veel plezier en succes over een maandje!
Mijn volgende RRun
in 1 day
in 1 month, 18 days
in 3 months, 2 days
in 4 months, 28 days
in 8 months, 16 days
Odometer
Blog catergorieën
Archief per maand
Lezers van RR.nl